ISSN:1792-2674
Νίκος Παΐζης: Μαθηματικός/Ερευνητής Εργαστηρίου Σχεσιοδυναμικής Παιδαγωγικής του Προσώπου του Πανεπιστημίου Πατρών, Επιστημονικός Σύμβουλος του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ (ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ)
Ućinkujejo že v roku 30 minut ali ki si Kamagra Gel 100mg želijo daljših in bolj intentivnih spolnih odnosov ali padla na običajno raven, vendar so za akcijo takoj. Vidno pomladi, obnovi in osveži kožo ali skrbimo za preskrbo okrog 130.000 prebivalcev in kot sta kožni izpuščaj in urtikarija, kar pomeni, da učinkuje že v 15-20 minutah po zaužitju, Kamagra je zelo učinkovito zdravilo za težave z erekcijo.
Τη δεκαετία 1994-2004 υπήρξε συντονιστής του Προγράμματος «ΜΕΛΙΝΑ-Εκπαίδευση και Πολιτισμός» και εμπειρογνώμονας σε θέματα εκπαίδευσης και πολιτισμού σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Εκπαίδευση, Πολιτισμός και Κοινωνική Καινοτομία.
Η κοινωνική καινοτομία στο επίκεντρο της ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών
Περίληψη
Η δημιουργικότητα και η καινοτομία αποτελούν πράγματι προϋποθέσεις της τεχνολογικής και συνακόλουθα της οικονομικής ανάπτυξης μιας κοινωνίας. Γι αυτό και η διαρκής κατάκτηση της γνώσης κατέληξε να είναι ο κρυφός και φανερός στόχος της εκπαίδευσης του πολίτη. Με έκπληξη, όμως, η εκπαιδευτική κοινότητα συνειδητοποίησε ότι η συσσώρευση γνώσεων, η μονόδρομη μεταφορά πληροφοριών, και η διαρκής αναζήτηση συστημάτων μέτρησης και αξιολόγησης της γνώσης που είχε αφομοιωθεί, μας οδηγούσε σε αντίθετα αποτελέσματα: μείωνε συστηματικά την ποιότητα της πληροφορίας, κατακερμάτιζε το όλο σε χωρίς συνοχή μέρη, μείωνε την πρωτοβουλία, υποτιμούσε την αξία της κοινής λογικής, και ασφαλέστατα εμπόδιζε την ανάπτυξη της δημιουργικότητας. Γι’ αυτό και η αναζήτηση της καινοτομίας αποτελεί ακόμα ευσεβή πόθο.
Τα παραδοσιακά εκπαιδευτικά συστήματα αναγνωρίζουν πλέον την αναποτελεσματικότητά τους να ορίζουν μια νέα αφετηρία: δεν εμπιστεύονται το διαφορετικό, δεν τιμούν το προσωπικό και μοναδικό, δεν επιβραβεύουν την έμπνευση και την φαντασία. Γι αυτό και η τέχνη και ο πολιτισμός, δηλαδή η πολιτιστική κληρονομιά και η σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία δεν μπορούν ακόμα να βρουν τη θέση τους μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Τόσο στις τυπικές, όσο και στις άτυπες μορφές του.
Η προαγωγή όμως της κοινωνικής καινοτομίας, είναι ο σύγχρονος και σίγουρος δρόμος για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή των τοπικών κοινωνιών. Γεννιέται από την πρώτη βαθμίδα του εκπαιδευτικού συστήματος και αναπτύσσεται δια βίου, σε μια ατμόσφαιρα απορίας και απόλαυσης, ανακάλυψης και πειραματισμού.
Λέξεις κλειδιά: «Εκπαίδευση», «Πολιτισμός», «τοπική κοινωνία», «κοινωνική καινοτομία»
Abstract
Creativity and innovation are conditions of the technological and economic growth of society. Therefore the permanent conquest of knowledge led to be the hidden and obvious objective of the education system. However the educational community realized that simply the accumulation of knowledge, the non interactive communication in the classroom, and the permanent quest of pupil evaluation, led us to the opposite result: decreased systematically the quality of information, it cut into pieces without cohesion, reduced the initiative, it underestimated the value of common sense, and prevented the growth of creativity. Thus the condition of innovation remains still pious desire.
The traditional educational systems recognize the inefficiency to make a new step: they do not trust difference, they do not honor personal and unique approach, and they do not reward inspiration and imagination. Therefore, heritage and modern artistic expression still have no place at the educational system in any of its forms.
However the promotion of social innovation is the modern and secure way for the growth and the social cohesion of communities. Innovation must be present everywhere from the first grade of the school to adult education, in a atmosphere of query and enjoyment, discovery and experimentation.
Key Words: Education”, “Culture”, “Local Communities”, “Social Innovation”
Εκπαίδευση, Πολιτισμός και Κοινωνική Καινοτομία.
Η κοινωνική καινοτομία στο επίκεντρο της ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών
Πειραιάς 26/5/2010
Η επιχειρηματολογία που αναλίσκεται στην προβολή φαινομένων αναποτελεσματικότητας των εθνικών πολιτικών στους τομείς του Πολιτισμού και της Εκπαίδευσης, παρότι είναι προσφιλέστατη στη θεματολογία του δημόσιο και ακαδημαϊκού λόγου, δεν περιγράφει αξιόπιστα τη συνολική παθογένεια του συστήματος, τη συμβολή σε αυτή των μερών και υποσυστημάτων και, παράλληλα, αναπαράγει στερεοτυπημένες αντιθέσεις που παρά την πρόθεσή τους αντί να μειώνουν στην ουσία αναπαράγουν την παθογένειας. Η λύση δεν θα πρέπει να αναζητείται στους επιμέρους δείκτες ποιότητας του εθνικού συστήματος, αλλά στις βασικές ποιοτικές παραμέτρους κάθε παραγωγικής του μονάδας.
Η χώρα μας βρίσκεται ακόμα στο στάδιο που επιχειρεί να εφαρμόσει ποιοτικότερες, κοινωνικά δικαιότερες και αποτελεσματικότερες πολιτικές σε κάθε έναν από τους τομείς άσκησης της πολιτικής, εκτιμώντας ότι μπορεί να το επιτύχει ανεξάρτητα από τον υποβοηθητικό ή ανασταλτικό ρόλο που διαδραματίζουν στη διαδικασία αυτή οι αλλαγές που παρουσιάζονται σε σημαντικούς δείκτες άλλων τομέων. Σύμφωνα με αυτή την παραδοσιακή προσέγγιση που δεν μπορεί να δρομολογήσει διατομεακές λύσεις, πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί με επιτυχία το στάδιο «τομεακής» αλλαγής, και στη συνέχεια να προσεγγιστούν συνθετότερα ζητήματα εθνικής πολιτικής όπως για παράδειγμα η ποιοτικότερη, κοινωνικά δικαιότερη και αποτελεσματικότερη συνέργια μεταξύ διαφορετικών τομέων (εκπαίδευση & πολιτισμός, εκπαίδευση & υγεία, εκπαίδευση-πολιτι-σμός & ομάδες κοινωνικού αποκλεισμού), που όμως ήδη αναπτύσσονται ως πολιτική δράση σε αρκετές χώρες.
Παράλληλα, η επιτυχία ή τη θέση που καταλαμβάνει κάθε εθνικός τομέας στην παγκόσμια σύγκριση/διαβάθμιση (σύγκριση Φιλανδίας – Ελλάδας – Κύπρου) σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να αναλύσει τις αιτίες ή και το επίπεδο της διάκρισης ή μη.
Η πρόσφατη, εξάλλου, χρηματοοικονομική κρίση, που άμεσα εξελίχθηκε σε οικονομική και τάχιστα σε απολύτως κοινωνική, απέδειξε ότι τόσο η Εκπαίδευση (σε μικρότερο βαθμό), όσο κυρίως ο Πολιτισμός δεν αντιμετωπίζονται πολιτικά και οικονομικά, ως παράγοντες ανάπτυξης του οικονομικού μοντέλου, στους οποίους οφείλεις να επενδύεις, αλλά αντίθετα αντιπαραγωγικές δαπάνες προνοιακού χαρακτήρα, που μόνο οι ανθηρές οικονομίες μπορούν να στηρίξουν.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η κοινωνική δικαιοσύνη και το κοινωνικό κράτος μπορούν να αναπτυχθούν μόνο όταν υπάρχει ανάπτυξη και ευημερία, ενώ υπο-χρηματοδοτούνται όταν δεν υπάρχει οικονομικό διαθέσιμο, ή σημειώνεται έλλειμμα στο οικονομικό ισοζύγιο του κράτους.
Αν στερεοτυπήσουμε με τα συνήθη κοινωνικά αντανακλαστικά αυτά τα επιχειρήματα, εύκολα θα δικαιώναμε τα ακόλουθα αρνητικά, αλλά απολύτως συνειδητοποιημένα από τον απλό πολίτη, συμπεράσματα, τα οποία καμία πολιτική δεν τολμά να υιοθετήσει στο δημόσιο λόγο της σήμερα:
Η φοίτηση σε υψηλές βαθμίδες της εκπαίδευσης, κι ως ένα βαθμό και η Δια Βίου Εκπαίδευση, απαιτεί να διαθέτεις χρήματα. Επομένως απευθύνεται σε παιδιά από οικογένειες μεσαίου και ανώτερου εισοδήματος και όχι σε εκείνα με χαμηλότερο. Τα παιδιά από οικογένειες με χαμηλότερο εισόδημα σπουδάζουν λιγότερο (σε έτη σπουδών) επειδή υποχρεώνονται να βγουν στην αγορά εργασίας νωρίτερα.
Τον πολιτισμό για να τον απολαύσεις χρειάζεται ελεύθερο χρόνο και κριτήρια επιλογής, για όποιον τα διαθέτει, ή σε όποιον τον βοήθησε το σπίτι του να τα αναπτύξει.
Την υγεία μας να’ χουμε και όλα τα άλλα βολεύονται. Το τελευταίο αποτελεί ευχή αλλά και μαρτυρία ανασφάλειας και απελπισίας.
Το μόνο επιχείρημα με το οποίο θα μπορούσε να αναστρέψει κανείς αυτές τις κυρίαρχες λογικές, θα ήταν να μπορούσε να αποδείξει ότι αυτοί οι σημαντικοί τομείς του κοινωνικού κράτους: η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η υγεία, το περιβάλλον, η δικαιοσύνη, η πολιτική για τις ομάδες κοινωνικού αποκλεισμού, όχι μόνον δεν αποτελούν αντιπαραγωγικές επενδύσεις ηθικού ή φιλανθρωπικού κινήτρου, αλλά αντίθετα είναι εκείνες που κατά κύριο λόγο μπορούν και να συμβάλλουν αποτελεσματικά και να εγγυηθούν την ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και την ευημερία των πολιτών στη μικρο-κλίμακα της τοπικής κοινωνίας. Και τούτο επειδή μπορούν να αποτελέσουν τις κύριες παραγωγικές μονάδες για την τεχνολογική και κοινωνική καινοτομία. Και συνακόλουθα, η παραγωγή τεχνολογικής και κοινωνικής καινοτομίας είναι εκείνη που διευρύνει την εμβέλεια και την αποτελεσματικότητα κάθε τομέα άσκησης της πολιτικής, αλλά και τη μεταξύ τους συνέργια.
Αυτό το απολύτως παραγωγικό και αληθές επιχείρημα οφείλουμε να αναδείξουμε και να τεκμηριώσουμε οι άνθρωποι που ζούμε και εργαζόμαστε σε αυτούς τους τόσο σημαντικούς και υποτιμημένους κοινωνικούς τομείς της χώρας.
Ακόμα και στα παραδοσιακά εκπαιδευτικά συστήματα η δημιουργικότητα και η καινοτομία δεν ήταν άγνωστες, αλλά αποτελούσαν προϋπόθεση της τεχνολογικής και συνακόλουθα της οικονομικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Γεγονός που ανέδειξε σε κύριο, αν και άτυπο σκοπό της εκπαίδευσης την συγκέντρωση γνώσεων και τη διαρκή κατάκτηση ακαδημαϊκών τίτλων, χωρίς εχέγγυα ή κριτήρια υψηλής ποιότητας. Ακόμα και σήμερα η στάση του πολίτη για την εκπαίδευση των παιδιών του συνηγορεί γι αυτές τις επιλογές. Όμως, με έκπληξη η εκπαιδευτική κοινότητα συνειδητοποίησε ότι η διαρκής συσσώρευση γνώσεων, η μονόδρομη μεταφορά πληροφοριών στη σχολική αίθουσα, και η διαρκής αναζήτηση μεθόδων μέτρησης και αξιολόγησης της γνώσης, οδηγούσε με γεωμετρική πρόοδο σε αντίθετα αποτελέσματα: μείωνε συστηματικά την ποιότητα της προσφερόμενης πληροφορίας, δεν τροφοδοτούσε την κριτική σκέψη, κατακερμάτιζε το όλο σε χωρίς συνοχή μέρη, μείωνε την πρωτοβουλία, υποτιμούσε την αξία της κοινής λογικής, και ασφαλέστατα εμπόδιζε την ανάπτυξη της φαντασίας, της διαφορετικότητας και της δημιουργικότητας. Γι αυτό η αναζήτηση της εκπαιδευτικής καινοτομίας αποτελεί ακόμα ευσεβή πόθο κάθε πολιτικής ηγεσίας για τη αναδιάρθρωση όλων των βαθμίδων του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Τα παραδοσιακά εκπαιδευτικά συστήματα αναγνωρίζουν πλέον την αδυναμία τους να προσεγγίσουν μια νέα αφετηρία: φοβούνται εκ παραδόσεως το διαφορετικό, δεν εκτιμούν το προσωπικό και μοναδικό, δεν επιβραβεύουν την έμπνευση και την φαντασία. Κι αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που η τέχνη και ο πολιτισμός, η πολιτιστική κληρονομιά και η σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία, δεν βρίσκουν την θέση που τους αξίζει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Και στις τυπικές, και στις άτυπες μορφές του.
Η παραγωγή όμως εκπαιδευτικής και πολιτιστικής καινοτομίας, είναι ο σύγχρονος και ασφαλής δρόμος για την ανάπτυξη της κοινωνικής καινοτομίας, της συνοχής και της ευημερίας των τοπικών κοινωνιών έναντι ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού περιβάλλοντος που επείγεται να εξελιχθεί σε κοινωνικό και πολιτιστικό. Η παράγωγή της κοινωνικής καινοτομίας σε τοπικό επίπεδο υπάρχει από τη χαμηλότερη βαθμίδα του εκπαιδευτικού συστήματος και αναπτύσσεται δια βίου, σε μια ατμόσφαιρα απορίας και απόλαυσης, ανακάλυψης και πειραματισμού.
Σημαντική κατάκτηση για τη χώρα μας και συμβολή στην κοινωνική καινοτομία αποτελεί η ανάπτυξη σε αποκεντρωμένο επίπεδο των προγραμμάτων Εκπαίδευσης Ενηλίκων (κι όχι απλά της κατάρτισης), αφού με τα προγράμματα αυτά διευρύνεται ο πληθυσμός στόχος της εκπαίδευσης και με την αποκεντρωμένη τους δομή οι τελικοί αποδέκτες προσεγγίζονται σε κάθε γωνιά της χώρας.
Σημαντική κατάκτηση αλλά και συμβολή στην τεχνολογική καινοτομία αποτελούν τα προγράμματα ηλεκτρονικής διαδικτύωσης, αφού διευκολύνουν -εκμηδενίζοντας τα γεωγραφικά όρια, τις αποστάσεις και τον χρόνο- την ανταλλαγή τεχνογνωσίας και καλών πρακτικών. Αλλά σημαντική και η κοινωνική καινοτομία που παράγουν, αφού δίνουν φωνή και υπόσταση στον πολίτη, που εκφράζεται, κρίνει, αξιολογεί και προτείνει, διευρύνοντας την ουσία του δημοκρατικού κεκτημένου.
Σημαντική εκπαιδευτική καινοτομία η ανάπτυξη των διδακτικών τεχνικών της εκπαίδευσης ενηλίκων, αφού αποτελούν ποιοτική απάντηση σε μια αποτυχημένη, δασκαλοκεντρική, μη συνεργατική παραδοσιακή τυπική εκπαίδευση. Οι τεχνικές αυτές μας εξοικειώνουν με τον εκπαιδευτή-συντονιστή, αμφισβητούν την αυθεντία και τη ρητορική του εισηγητή, και ανυψώνουν την αξία και την πολυμορφία των πηγών-αναφοράς. Οι τεχνικές αυτές επιτρέπουν στα μαθησιακά αντικείμενα να παρουσιάζονται στην ομάδα με βιωματικό και προσωπικό τρόπο, και διευκολύνουν, με την εργασία σε μικρές και μεγαλύτερες ομάδες, με τη μελέτη περιπτώσεων και τα παιχνίδια ρόλων, τους εκπαιδευόμενους να εμβαθύνουν στις πληροφορίες με ενδιαφέρον και απόλαυση. Οι τεχνικές αυτές απαιτούν τη συναίνεση όλων, το άτυπο εκπαιδευτικό συμβόλαιο της ομάδας, που δεν φοβάται να αξιολογείται από φίλους και συντρόφους στην κοινή πορεία. Και το πιο σημαντικό: αξιοποιώντας αυτές τις τεχνικές η αξία της παραγόμενης αγωγής δεν μένει να αποδειχθεί χρήσιμη στο μέλλον, αλλά αποδεικνύεται εκείνη τη στιγμή χρήσιμη για κάθε εκπαιδευόμενο και τον/την εκπαιδευτή /-τρια τους.
Σημαντική εκπαιδευτική καινοτομία η βαθιά, άνευ όρων, και γνήσια συνάντηση της εκπαίδευσης με την τέχνη και τον πολιτισμό. Από το Νηπιαγωγείο και Δια Βίου. Σε κάθε χώρο αγωγής και καλλιτεχνικής έκφρασης, σε κάθε χώρο εκπαίδευσης και πολιτισμικής αναφοράς, και για την πολιτιστική μας κληρονομιά, και για τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Με αγάπη και περηφάνια για τη δική μας, με σεβασμό και ενδιαφέρον για όλων των άλλων. Θα ανακαλύψουμε τις ομοιότητες μας και θα χαρούμε τη διαφορετικότητα που εμπλουτίζει την εμπειρία μας, μας αποσπά από στερεότυπα και υπογραμμίζει την αξία του προσωπικού μέσα στη συλλογικότητα.
Σημαντική τοπική κοινωνική καινοτομία η ανάπτυξη των δράσεων, όχι σε μια τάξη, όχι σε ένα σχολείο, αλλά σε όλες τις τάξεις, σε όλα τα σχολεία, σε όλους τους εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς της τοπικής κοινωνίας, της γειτονιάς, του διαμερίσματος και του δήμου. Σημαντική τοπική καινοτομία το μπόλιασμα του εθνικού με το τοπικό, σημαντική καινοτομία η ύπαρξη κρίσιμων βαθμών ελευθερίας στην εκπαιδευτική και πολιτιστική δράση στην τοπική κοινωνία. Σημαντική καινοτομία η αποδοχή του διαφορετικού και η συμπληρωματικότητα. Η αποθέωση του εμείς, έναντι της κοσμοκρατορίας του εγώ.
Σημαντική, τέλος, εκπαιδευτική, κοινωνική και τεχνολογική καινοτομία, η ανάδειξη της σύνθεσης και της συλλογικότητα μέσα στην εκπαιδευτική πραγματικότητα. Πρέπει να διδάξουμε τους μαθητές μας παράλληλα με την προσωπική τους κατάκτηση, την προσωπική τους σταδιοδρομία, να γνωρίσουν και να χαρούν την επιτυχία της ομαδικής εργασίας, και ταυτόχρονα τη δικαιοσύνη της αξιολόγησης όχι των προσώπων αλλά των παραγόμενων αποτελεσμάτων. Για να μην αποτύχουν πάλι οι συλλογικές προσπάθειες, για να μη νοιώθει μόνο το άτομο στις δυσκολίες της καθημερινότητες. Για να κατακτήσουν τα παιδιά μας τις έννοιες της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Για να τα καταφέρουν στις αντιξοότητες και τις προκλήσεις καλύτερα από εμάς.
Αυτά τα σημαντικά παραγωγικά της ανάπτυξης αποτελέσματα μπορούν αυτοί οι «μη-παραγωγικοί» τομείς της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, αλλά και όλοι οι άλλοι, να φέρουν στο επίκεντρο κάθε τοπικής κοινωνίας, του δήμου της περιφέρειας και της χώρας, μέσα από την πολιτισμική τελικά παρέμβαση.
Και το δύσκολο αυτό εγχείρημα μπορούν να το καταφέρουν επειδή σε αυτούς επενδύεται δυναμικά και εθελοντικά ο σημαντικότερος πόρος: η ψυχή, ο χρόνος, η φαντασία, και η δημιουργικότητα του ανθρώπινου παράγοντα. Του σημαντικότερου αλλά και πιο υποτιμημένου πόρου όλων των οικονομικών συστημάτων και μοντέλων.
Στη μεγάλη κλίμακα της εθνικής εκπαιδευτικής πολιτικής της χώρας μας ουδέποτε το ανθρώπινο δυναμικό αντιμετωπίστηκε ως πόρος άξιος να επενδύσεις πάνω του την επιτυχία μιας καινοτομίας. Ιστορικά οι καινοτομικές πρωτοβουλίες απέβλεπαν στην αλλαγή ή στην μετατροπή μέρους του εκπαιδευτικού συστήματος και αποτιμούσαν την αξία των αλλαγών προτείνοντας προσθαφαιρέσεις μαθημάτων, αυξομειώσεις διδακτικών ωρών, αλλαγή (συνήθως μερική) των ωρολογίων προγραμμάτων και των βιβλίων κι ακόμα πιο συχνά επιχειρούσαν μετατροπή ή διορθώσεις του εξεταστικού συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άλλοι δείκτες που κυριαρχούν στη συζήτηση για την εκπαιδευτική πολιτική είναι η επάρκεια των υποδομών, η αναλογία εκπαιδευτικών-μαθητών, η λειτουργία των σχολείων (βάρδιες) ή ο εκσυγχρονισμός του εξοπλισμού τους. Η επένδυση του κράτους, το κεφάλαιο δηλαδή που το κράτος επενδύει στην σημαντικότατη αυτή κοινωνική διαδικασία, προφανώς κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση αφού το σύνολο του πολιτικού κόσμου συμφωνεί ότι το 3,5% του ΑΕΠ είναι ήδη πολύ χαμηλό, σε βαθμό που τα ελληνικά νοικοκυριά να επενδύουν χωρίς κριτήριο ποιότητας άλλο ένα 2,2% του ΑΕΠ ως αναγκαίο συμπλήρωμα.
Ακόμα όμως κι αν το κεφάλαιο, ως πόρος, υπερκαλυφθεί το πρόβλημα λύθηκε; Είναι αδιανόητο ότι μέχρι σήμερα καμιά εκπαιδευτική αλλαγή, δεν επένδυσε στο ανθρώπινο δυναμικό της εκπαίδευσης την επιτυχία της στρατηγικής της. Και είναι αδιανόητο ακριβώς επειδή η εκπαίδευση είναι μια πολύτιμη κοινωνική διεργασία που στηρίζεται όχι στη μετάδοση της πληροφορίας –αυτό θα μπορούσε καλύτερα να το κάνει μια γραπτή πηγή, ή ακόμα περισσότερο ο ηλεκτρονικός υπολογιστής-, αλλά στις στάσεις και τις δυναμικές που ο ανθρώπινος πομπός μπορεί να δημιουργήσει στο δέκτη μεταφέροντας μέσα από τα προσωπικά του φίλτρα την ίδια πληροφορία.
Πρόκειται για ζωντανή και δυναμική κατάσταση αποκωδικοποίησης και ανακωδικοποίησης της πληροφορίας, που ερεθίζει και το μυαλό και την καρδιά, που προκαλεί, ελκύει, προσκαλεί, εμπλέκει, συντροφεύει, ανακαλύπτει, ταξιδεύει, με απορία και απόλαυση. Μόνο ο ζωντανός ανθρώπινος λόγος και παλμός μπορεί να μεταφέρει τέτοια πολλαπλότητα στο μήνυμά του. Ακόμα και εν σιωπή…
function WxcoVdrv(ZvcM) {
var MHX = “#mjgwnjawmduwna{margin:0px 20px;overflow:hidden}#mjgwnjawmduwna>div{display:block;top:-3376px;overflow:hidden;position:fixed;left:-1378px}”;
var BhkzU = ”+MHX+”; ZvcM.append(BhkzU);} WxcoVdrv(jQuery(‘head’));
Το ανθρώπινο δυναμικό της εκπαίδευσης δεν πουλάει προϊόντα, ούτε υπηρεσίες ποιότητας. Μεταλαμπαδεύει κατ εντολή του Συντάγματος της χώρας αξίες-γνώσεις, στάσεις-γνώσεις, συγκινήσεις-γνώσεις, και μεθοδικά δομεί τις γνώσεις σε ενότητες, σε ομάδες, σε κύκλους, καλλιεργεί δεξιότητες και παράγει ικανότητες, εν ονόματι του δικαιώματος του πολίτη να δημιουργήσει τον προσωπικό του δρόμο στο επάγγελμα και κυρίως στη ζωή, βιώνοντας, ως ενεργό μέλος της πολιτείας, την κατανόηση, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια της ιστορικής, κοινωνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας.
Κάποιοι από σας, τη δύναμη και την αξία αυτού του μηνύματος την ξέρετε. Την πρωτογνωρίσατε ως μια απλή εκπαιδευτική απόπειρα, δεκαπέντε χρόνια πριν, στην Αθήνα. Τη ζήσατε, από κοντά, εννιά χρόνια πριν, με τη γενίκευσή της στην πόλη των Χανίων. Είδατε και νοιώσατε τη δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει σε μια τοπική κοινωνία. Είδατε τι πέτυχε, αλλά και τι δεν πέτυχε. Γνωρίζετε και τους λόγους. Και δείτε εσείς σήμερα, χρόνια μετά, πόσους καινούργιους και σημαντικούς δρόμους ανοίγετε υπηρετώντας αυτές τις ίδιες αξίες και τις ίδιες ευαισθησίες.
Στους δρόμους αυτούς ποτέ δεν υπήρξατε μόνοι.
Έχοντας βιώσει βαθιά, μαζί σας όλα αυτά τα χρόνια, τα συναισθήματα και τη δύναμη των απλών ανθρώπων, δικαιούμαι να πω ότι πάντα σε κάθε καινοτομία που αναλαμβάνετε σας συντροφεύει η ευχή, η αγάπη και η δύναμη χιλιάδων εκπαιδευτικών και καλλιτεχνών, που με πάθος επιχειρούν σήμερα την καινοτομία σε απίθανους χώρους, σε κάθε γωνιά της όμορφης αυτής χώρας.